Izba Cywilna Sądu Najwyższego podjęła uchwałę dotyczącą pięciu kluczowych problemów związanych z kredytami frankowymi. Decyzja ta rozstrzyga kwestie prawne w sprawie kredytów indeksowanych do obcej waluty lub w niej denominowanych, popularnie określanych jako kredyty frankowe.
Uchwała ta ma znaczący wpływ na tysiące osób związanych z tego typu kredytami, stanowiąc ważny punkt odniesienia w dyskusji nad ich legalnością oraz konsekwencjami prawno-finansowymi.
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Uchwała zapadła większością głosów
W głosowaniu brało udział 18 spośród 30 sędziów. Rozstrzyganie kwestii kredytów frankowych, było utrudnione przez spór dotyczący sądownictwa w Polsce, a także powoływania i orzekania przez sędziów wyłanianych przez zmienioną od 2018 roku Krajową Radę Sądownictwa.
Większość składu Izby Cywilnej stanowią sędziowie powołani po 2017 roku. Ostatnie doniesienia medialne informują, że dziewięciu sędziów Izby Cywilnej, mianowanych przed 2018 rokiem, wydało oświadczenie, w którym wyrazili obawy co do legalności obsady tej Izby.
Prezes Izby Cywilnej oceniła, że "waga społeczna i prawna pytań prawnych postawionych ponad trzy lata temu przez I prezes SN jest dziś nie mniejsza niż w roku 2021". Dlatego na posiedzeniu 25 kwietnia, podjęcie uchwały odbyło się przez powiększony skład Sądu Najwyższego.
Czytaj także: Zdjęcie prezydenta Dudy z Sejmu. Polityk oburzony
Uchwała dotycząca kredytów frankowych
Frankowicze przez trzy lata czekali na uchwałę Izby Cywilnej. Sąd zawarł w niej pięć kluczowych punktów.
Jeśli postanowienie umowy kredytu, dotyczące sposobu ustalania kursu waluty obcej, zostanie uznane za niedozwolone i nie wiążące, obowiązujące przepisy nie pozwolą na zastąpienie go innym sposobem określania kursu waluty obcej, wynikającym z prawa lub zwyczaju.
Jeżeli nie można będzie ustalić wiążącego dla obu stron kursu waluty obcej w umowie kredytu frankowego, umowa również nie jest wiążąca w innych aspektach.
Jak napisano w uchwale, jeżeli bank wypłacił kredytobiorcy całość lub część kwoty kredytu, pomimo niewiążącego charakteru umowy kredytowej z powodu niedozwolonych postanowień, a kredytobiorca spłacał kredyt, to powstają oddzielne roszczenia o zwrot nienależnego świadczenia na rzecz obu stron.
W przypadku, gdy umowa kredytu nie wiąże z powodu niedozwolonych postanowień, roszczenie banku o zwrot wypłaconych kwot rozpoczyna bieg przedawnienia od dnia, w którym kredytobiorca zakwestionował związanie postanowień umowy wobec banku.
Ponadto gdy umowa kredytu zawiera postanowienia o niedozwolonym charakterze, wówczas żadna ze stron nie może domagać się odsetek lub innego wynagrodzenia z tytułu korzystania z jej środków pieniężnych.
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
