Mity o Słowianach. Tajemnicza historia naszych przodków

Słowiańscy najeźdźcy pojawili się również na granicach rozwiniętego Imperium Bizantyjskiego. Wzbudzali strach i przerażenie. Na scenie europejskiej pojawili się nagle skąpo odziani „barbarzyńcy bez kultury”, wyznawcy zupełnie innych bóstw pogańskich. W taki sposób opisywali naszych przodków ówcześni kronikarze bizantyńscy, którzy bardzo się ich obawiali. Należy przyznać im rację, bowiem Słowianie w tym okresie nie byli żadnymi niewiniątkami. Swoim *pogańskim bóstwom składali ofiary z ludzi i torturowali jeńców. *Byli okrutnymi i wzbudzającymi grozę wojownikami, których obawiały się wszystkie wojska ówczesnego świata.

*Siła, okrucieństwo, nieustępliwość *– te cechy są wymieniane w bizantyńskich pisemnych dokumentach w związku ze Słowianami. Państwa o zaawansowanym rozwoju przed doszczętną dewastacją uratowało jedynie to, że nasi przodkowie nie byli zjednoczeni, nie wspomagali się wzajemnie, często byli zwaśnieni i walczyli ze sobą ze względu na łupy wojenne, nieprzestrzeganie sojuszów albo łamanie danych obietnic. Oddziały Słowian czasami zaciągały się do obcych armii, na przykład u boku Bizantyjczyków walczyły z Germanami.

Okrucieństwo dawnych Słowian dziś jest dla nas trudne do zrozumienia, ale w owych czasach było ono charakterystyczne dla wszystkich barbarzyńskich plemion, a Bizantyńczycy odpłacali im pięknym za nadobne. Na przykład w 550 roku po zwycięskiej bitwie i ucieczce bizantyńskich wojsk Słowianie schwytali wodza Azbada i żywcem wrzucili w płomienie. Najpierw jednak odcięli pasma skóry z jego pleców i skręcili z nich powróz.

Słowianie, którzy wpadli do Tracji i Ilirii, zabijali każdego, kogo spotkali na swojej drodze, lecz nie mieczem ani dzidą. Swoje ofiary nabijali na pale, przywiązywali je za ręce i nogi do czterech słupów i* mordowali za pomocą maczug i pałek, zamykali je w domach i podpalali. Dopiero w późniejszym okresie niektórych jeńców pozostawiali przy życiu, by służyli im jako niewolnicy. Od chwili, kiedy wkroczyli na tereny należące do Rzymu, *zabijali każdego, bez względu na wiek. **Cały obszar Ilirii i Tracji był usiany trupami – opisuje kronikarz Prokopiusz z Cezarei (500–565).

Jeńców, których Słowianie przyprowadzili ze sobą do domu, w tamtych czasach traktowali stosunkowo dobrze. Prawdopodobnie dlatego, że ich gospodarka nie była uzależniona od pracy niewolniczej. Jeńcy pozostawali w niewoli tylko przez jakiś czas, a później oferowano im powrót do domu w ramach wymiany więźniów albo darowano wolność i mogli pozostać wśród Słowian jako ich przyjaciele.

Waleczność Słowian i ich sposób walki zostały opisane w dokumentach bizantyjskich. W VI wieku najczęściej atakowali z ukrycia, starali się zaskoczyć nieprzyjaciół w gęstwinach lub wąwozach. *Ich uzbrojenie składało się z oszczepów, drewnianych łuków i strzał, które miewały zatrute groty. Niektórzy wojownicy mieli tarcze. Słowianie *często starali się ukraść konie, co dla oddziałów konnych było szczególnie dotkliwą stratą. Zazwyczaj łupem padała broń, złoto, srebro, bydło i inne wartościowe rzeczy.

Słowianie byli bardzo dumni ze swojej odwagi i opanowania sztuki walki. Według bizantyńskiego autora Menandra w latach 570–579 Bajan, chan awarski, żądał od Słowian, by stali się poddanymi Awarów i płacili im daninę. Wówczas Dobręta, wódz Sklawinów, powiedział: Jeszcze się taki nie urodził, co by naszą siłę potrafił pokonać. Przywykliśmy do tego, że to my władamy obcymi krainami, a nie, że ktoś inny włada nami. Jesteśmy tego pewni, dopóki istnieją wojny i miecze.

W gęstych liściastych lasach Słowianie byli szczególnie niebezpieczni dla wojsk bizantyńskich, ponieważ potrafili się w nich świetnie ukrywać. Z tego powodu regularna armia prowadziła wyprawy przeciwko Słowianom raczej zimą, kiedy liście opadły, a w lesie trudniej było zostać niewidocznym. Bizantyńczycy mieli również problemy z przekraczaniem rzek pieszo, budową mostów i przeprawianiem się na łodziach.

W odróżnieniu od nich Słowianie przeprawiali się przez rzeki bez problemów i doskonale znosili pobyt w wodzie. Jeżeli zostali zaskoczeni przez nieprzyjaciół, umieli się zanurzyć pod wodę, położyć się na dnie i oddychać przez długie, puste źdźbło, którego jeden koniec trzymali w ustach, a drugi wystawał nad powierzchnię.Słowianie nie walczyli w szyku tak, jak Bizantyńczycy i nie lubili pustych, otwartych przestrzeni. Jeżeli zostali zmuszeni do walki w otwartym terenie, to starali się zastraszyć nieprzyjaciół krzykiem i udawanym atakiem. O ile przeciwnik wycofał się, pędzili za nim, jeśli nie, uciekli do lasu.

O tym, jak dobrze Słowianie mieli opanowaną walkę z ukrycia, świadczy** historia opowiedziana przez kronikarza Prokopiusza w 546 roku. Wodzowi Belizariuszowi bardzo zależało na pojmaniu żywego jeńca, Gota z oblężonego miasta. Bizantyński dowódca Walerian obiecał mu, że go dostanie, ponieważ w jego oddziałach są członkowie plemion słowiańskich, którzy **potrafią się ukryć za niewielkim kamieniem albo krzakiem. Jeden z wymienionych wojowników o świcie ukradkiem podszedł pod mury obronne, schował się w krzakach i przykrył się trawą. Kiedy Got przyszedł po trawę, Słowianin zaatakował go od tyłu zanim nieszczęśnik zdążył go zobaczyć albo usłyszeć.

Najazdy na tereny zamieszkane przez Słowian prawie nigdy nie kończyły się sukcesem, ponieważ *nie budowali oni dużych miast, ale żyli w małych osadach, *które utrzymywały kontakty ze sobą. Kiedy Bizantyńczycy jedną z nich zaatakowali, mieszkańcy sąsiedniej uciekli do lasu i w odpowiedniej chwili napadli na żołnierzy z ukrycia. Zniszczenie jednej osady nie było wielkim sukcesem i zazwyczaj drogo kosztowało najeźdźców.

W późniejszym okresie, po zdobyciu nowych terytoriów, słowiański styl walki uległ zmianom. Książęta i wodzowie *zaczęli używać drogich i wówczas trudno dostępnych mieczy oraz ciężkich dzid *zamiast lekkich oszczepów. Mieli zbroję ze skóry, na której były naszyte metalowe łuski albo nosili kolczugi. Ten rodzaj zbroi początkowo był dostarczany przez kupców. Dowodem na to są analizy znalezisk archeologicznych i zakazy sprzedaży broni Słowianom wprowadzane okresowo w państwie frankijskim.

Teorii o nagłym pojawieniu się Słowian na przełomie V i VI wieku nie da się niczym poprzeć. Według oficjalnych źródeł od końca II wieku do przełomu V i VI wieku na terenie Europy Środkowej znaleziono jedynie ślady obecności plemion germańskich. Naprawdę nie było tam innych plemion? A może tylko o tym nie wiemy?

W antycznych tekstach są wymienione najstarsze nazwy plemion, którymi do dziś historycy ani archeolodzy nie są szczególnie zainteresowani i nie poddają ich wnikliwej analizie. Są to nazwy ludów przytoczone przez Ptolemeusza w jego dziele Geografia, które dokończył w 148 roku, czyli 400 lat przed nadejściem Słowian. *Pojawia się tam na przykład nazwa Suobenoi. *Według tej teorii na terenie obecnej Europy na długo przed słynną wędrówką ludów mieszkało wiele plemion słowiańskich, ale ich nazw niestety nie znamy.

Rzymscy historycy ułatwili sobie pracę i dla wszystkich słowiańskich plemion stosowali jedną nazwę według dominującego ludu, który zamieszkiwał ówczesną Germanię. W ten sposób w antycznych dokumentach zanikły różnorodne nazwy słowiańskich plemion, które stanowiły część zaawansowanej kultury znanej jako Suewowie – po prostu Słowianie.

W IX wieku niemieccy historycy pierwotną nazwę Suobenoi zaczęli zapisywać w języku łacińskim jako Slavis. Informacje podane w Geografii Ptolemeusza są dowodem na to, że *nazwa Suobenoi, czyli Słowianie, może być jeszcze starsza, niż myślimy. *Ptolemeusz opisywał tereny położone nad Gangesem, zamieszkane przez plemię słowiańskie. Zgodnie z tym, co pisze, osiedliło się tam prawdopodobnie w III wieku p.n.e., kiedy Ariowie i Wenedowie w kilku falach migracyjnych wędrowali z Europy Środkowej i Wschodniej do Indii. Wraz z nimi prawdopodobnie z Europy Wschodniej przyszło już wymienione plemię.

Poszukiwania pochodzenia „słowiańskich” plemion dzięki temu zataczają szersze kręgi. Wygląda na to, że *Słowianie zamieszkiwali Europę przez wiele tysięcy lat. *Dowodem na to jest fakt, że niektórzy z nich w III wieku p.n.e. migrowali i osiedlili się na terenie Indii. Gdyby ta teoria była prawdziwa, oznaczałoby to, że Słowianie zasiedlili Europę o wiele wcześniej, niż dotychczas uważano.