Ciężki GUSTAW
CO TO JEST: niemieckie działo kolejowe uważane za największe i najbardziej kosztowne w historii.
DANE TECHNICZNE: waga 1350 ton, długość lufy 32 metry, średnica pocisku 800 mm
Prace nad Ciężkim Gustawem rozpoczęły się już w połowie lat 30. XX wieku, a dokładnie w latach 1934–1935 w niemieckim koncernie stalowym Kruppa. Pierwotnie zadaniem działa 80 cm K(E) było zniszczenie tzw. Linii Maginota, czyli francuskich fortyfikacji znajdujących na wschodnich granicach państwa. Jednakże budowę ukończono dopiero w 1941 roku, a więc rok po niemieckiej ofensywie na Francję. Pomimo tego Hitler widział w Wielkim Gustawie triumf niemieckiej siły oraz technologii.
PROBLEMATYCZNY TRANSPORT
Największa zaleta Gustawa, jaką niewątpliwie był jego rozmiar, była jednocześnie jego największą wadą. Transport działa był niezwykle czasochłonny i wymagał wielu nakładu pracy. Do transportu działo musiało być rozkładane przy pomocy dźwigów kolejowych, a demontaż trwał 6 tygodni. Części Gustawa zajmowały 60 wagonów kolejowych. Do doprowadzenia do gotowości bojowej potrzebował czterech torów oraz pracy ok. 2000 żołnierzy.
JEDYNA KRWAWA BITWA
Po raz pierwszy działo 80 cm K(E) wykorzystano w bitwie o radziecki Sewastopol, w ramach operacji Barbarossa. Dlaczego właśnie tam? Ponieważ w ciągu 8 miesięcznego oblężenia Niemcy ponieśli znaczne straty w ludziach, miasto bowiem chronił ogromny kompleks żelbetonowych fortyfikacji. Wielki Gustaw wraz z 250 żołnierzami stacjonował pod Sewastopolem 14 dni. W tym czasie oddał 8 strzałów, każdy o wadze 4,7 tony. Kilka strzałów wystarczyło, by doszczętnie zniszczyć prawie wszystkie działa przybrzeżne.
NIEZWYKŁA SKUTECZNOŚĆ
Wielkim sukcesem wojsk niemieckich było zniszczenie podziemnego składu amunicji, który znajdował się pod miastem. Wyleciał w powietrze po jednym wystrzale. W sumie Wielki Gustaw skierował na Sewastopol aż 48 pocisków. Po bitwie pod Sewastopolem działo skierowano pod Leningrad, jednak z powodu kontrofensywy radzieckiej nigdy tam nie dotarło. Następnie zostało przewiezione do Niemiec w celu przeprowadzenia prac naprawczych. Już nigdy więcej nie brało czynnego udziału w walce. Prawdopodobnie zostało zniszczone w 1945 roku. Pozostałości 80 cm K(E) zostały odkryte przez wojska amerykańskie, około 50 km od Chemnitz.
NEPOUZITELNY V BOJI
BEZUŻYTECZNY W WALCE
Jego największa zaleta była jednocześnie jego największą wadą. Ze względu rozmiar 80 cm K(E) obsługiwało setki żołnierzy
V3, CZYLI STRZELAJĄCA STONOGA
(Hochdruckpumpe)
CO TO JEST: największe działo II wojny światowej
DANE TECHNICZNE: długość 130 metrów, zasięg do 200 km, waga pocisku 150 kg (z tego 25 kg to materiały wybuchowe)
Już w czasach I wojny światowej francuskie siły zbrojne przygotowywały plany produkcji działa dalekiego zasięgu. Projektu jednak nie ukończono, a plany zarchiwizowano. Ponad 20 lat później, w okresie inwazji niemieckiej na Francję, owe plany wpadły w ręce nazistów. Rozpoczęto prace nad budową prototypu działa 20 mm, którymi kierował niemiecki inżynier August Coenders. Wyniki były więcej niż zadowalające, dlatego też Coenders wkrótce rozpoczął prace nad pełnowymiarowym działem. Jednakże nie obyło się bez pewnych trudności.
PIERWSZE SUKCESY
Pierwsze próby rozpoczęto w 1943 roku w Hillersleben koło Magdeburga oraz w Zalesiu na południe od Międzyzdrojów na wyspie Wolin. W trakcie testów działo wystrzeliło na odległość 88 km i 93 km. Następnie zostało przetransportowane do podziemnego kompleksu Mimoyecques, niedaleko Calais we Francji. W skład kompleksu wchodzić miały dwa bunkry, system korytarzy oraz szyby, w których w sumie zamontowano aż 25 sztuk V3.
CEL: LONDYN
Miejsce umieszczenia dział nie było przypadkowe, miało bowiem znaczenie strategiczne. Naziści wybrali sobie za cel stolicę Anglii, Londyn. Bateria 25 dział V3 w ciągu godziny była w stanie oddać 300 strzałów, a w ciągu minuty 5. Ostatecznie ostrzelanie Londynu z V3 zostało skutecznie udaremnione przez siły alianckie. Do wykrycia bunkrów w Mimoyecques w dużej mierze przyczynił się francuski ruch oporu, który powiadomił aliantów o znacznym zużyciu siły elektrycznej w tamtym regionie. Kompleks został zniszczony 6 lipca 1944 przez brytyjskie Lancastery z Dywizjonu 617.
DZIAŁO SONICZNE
CO TO JEST: działo soniczne to takie, które atakuje falami dźwiękowymi
DANE TECHNICZNE: fale dźwiękowe o częstotliwości 800–1500 Hz, zasięg 300 metrów
Powszechnie wiadomo, iż prace na różnymi typami broni Niemcy prowadzili już wiele lat przed wybuchem II wojny światowej. Jednym z dział, które cieszyło się szczególnym zainteresowaniem samego Fuhrera było działo soniczne. Pierwsze próby użycia broni ultradźwiękowej miały miejsce już w latach 40. XX wieku. Pracom przewodził główny architekt III Rzeszy Albert Speer. Działo miało koncentrować fale dźwiękowe, wytwarzając ciśnienie przekraczające wytrzymałość ludzkiego organizmu.Według założeń działo miało wytwarzać fale o częstotliwości 800–1500 Hz.
LIKWIDACJA PRZECIWNIKA
Naukowcy zakładali, że broń soniczna będzie w stanie zabijać z odległości 100 metrów, a z odległości 300 pozbawiać ofiary przytomności. O dalszych losach broni nie wiadomo za wiele. Podobno wyniki prób laboratoryjnych uznano za mało satysfakcjonujące, a projekt zamknięto. Działa nigdy nie wykorzystano na polu walki.
SUPERŻOŁNIERZ
CO TO JEST: żołnierz z niemalże nadludzkimi zdolnościami wywołanymi przez narkotyki
DANE TECHNICZNE: metamfetamina, środek D-IX
Celem nazistów była nie tylko modernizacja armii, ale również zwiększenie szans swoich żołnierzy na polu walki. Farmakologiczne wspomaganie żołnierzy stało się powszechną praktyką. Szacuje się, że w latach 1939–1945 wśród niemieckich żołnierzy rozdysponowano 200 milionów tabletek perwityny. Inną substancją, którą podawano był środek D-IX. Niemniej jednak zanim leki trafiały do jednostek, były testowane na więźniach obozów koncentracyjnych. Po zażyciu D-IX sprawdzano ich wydajność, zmuszając ich do dźwigania ciężarów. I chociaż środek okazał się skuteczny nigdy nie wszedł do masowej produkcji.
CO POWODUJE METAMFETAMINA?
Perwityna działa podobnie jak adrenalina, czyli hormon stresu produkowany w chwilach zagrożenia życia lub euforii. Środek ten zwiększa wytrzymałość i koncentrację, zmniejsza uczucie bólu, głodu i pragnienia. Oprócz bezsenności powodował wzrost koncentracji i pewności siebie, a także spadek zahamowań i zwiększenie skłonności do ryzyka. Według źródeł historycznych oddziały żołnierzy przyjmujących tę substancję byli w stanie przejść nawet 60 km w ciągu jednego dnia. Chociaż początkowo korzyści z przyjmowania leku były niezaprzeczalne, lekarze szybko zauważyli również jego skutki uboczne, m.in. głód narkotyczny, halucynacje czy apatię, dlatego od 1941 roku był wyłącznie wydawany na receptę.
MINA SAMOBIEŻNA GOLIAT
CO TO JEST: zdalnie sterowana samobieżna mina
DANE TECHNICZNE: waga 370–430 kg, ładowność do 100 kg materiału wybuchowego
Pierwsze miniaturowe pojazdy gąsienicowe zaczęto produkować w latach 40. XX wieku na potrzeby Wehrmachtu. Goliaty miały wagę od 370 do 430 kg oraz zasięg siły rażenia do 1500 m. Podczas wojny wyprodukowano ich tysiące. Niemcy wykorzystywali je do precyzyjnego niszczenia umocnień nieprzyjaciela. Po raz pierwszy goliaty wykorzystano w trakcie oblężenia Sewastopolu w 1942 roku.
PROBLEMATYCZNA BROŃ
Największą wadą zdalnie goliatów były system sterowania, czyli joystick oraz przewód o długości 600 m. W terenie często ulegał on uszkodzeniom poprzez zaczepianie o gałęzie czy kamienie. Oprócz tego goliaty były dosyć wolne, nie były odporne na broń palną i drogie w produkcji.
LANDKREUZER (szczur)
CO TO JEST: prototypowy czołg superciężki
DANE TECHNICZNE: waga 1000 ton, długość 35 metrów, załoga 20 mężczyzn
Landkreuzer był jednym z tzw. czołgów superciężkich, a więc pojazdów opancerzonych, które znacznie przewyższały swoimi gabarytami i masą inne pojazdy produkowane w tamtym okresie. Został zaprojektowany przez zakłady Friedrich Krupp AG w 1942 roku oraz zaaprobowany przez samego Adolfa Hitlera. Wyposażony był m.in. w dwa działa kalibru 280 mm, używane również na pancernikach, pojedyncze działo 128 mm, osiem działek przeciwlotniczych oraz dwa karabiny maszynowe. Ze względu na swoją wagę Landkreuzer poruszał się na trzech gąsienicach o szerokości jednego metra, co poprawiało jego przyczepność oraz rozkład masy.
CZOŁG TYLKO NA PAPIERZE
Budowę czołgu rozpoczęto, lecz nigdy jej nie dokończono. Szybko okazało się, że ze względu na masę „Szczura” nie było możliwości praktycznego zastosowania tego typu czołgu. Z tego powodu projekt został ostatecznie odrzucony przez Alberta Speera w 1943 roku. Niektóre źródła podają, iż Niemcom udało się zbudować a następnie zamocować jedną z wieży Landkreuzera na fortyfikacjach blisko Rotterdamu.
STG 44 (STURMGEWEHR 44)
CO TO JEST: niemiecki karabinek automatyczny
DANE TECHNICZNE: waga 5,2 kg, długość 94 cm, szybkostrzelność 500–600 strzałów na minutę, maksymalny zasięg 2,4 km
Niewątpliwe innowacyjny karabin szturmowy Sturmgewehr 44 (StG44) wyznaczył nowy kierunek rozwoju niemieckiego przemysłu zbrojeniowego. Pomimo tego, iż został wprowadzony do masowej produkcji dopiero pod koniec wojny, a dokładniej w 1944 roku, Niemcom udało się wyprodukować aż 426 tysięcy sztuk tej broni w różnych wariantach. StG44 zaprojektował niemiecki konstruktor broni palnej Hugon Schmeisser, jego nazwę zaś zatwierdził sam Adolf Hitler. Nowa broń łączyła zalety karabinu maszynowego oraz pistoletu. StG 44 był o wiele lżejszy oraz miał mniejszy odrzut, dzięki czemu łatwiej go było kontrolować. Mógł strzelać pojedynczo lub maszynowo, co rozwiązało problem z dostawami różnych typów amunicji.
NOWA INSPIRACJA
Funkcjonalność karabinu StG44 spowodowała, iż uważano za go następcę znanego MP40. Stał się również inspiracją dla ZSRR oraz Stanów Zjednoczonych, które po wojnie wyprodukowały jedne z najbardziej znanych karabinów na świecie, tj. AK 47 oraz M-16. Po zakończeniu II wojny światowej StG 44 używała milicja NRD oraz jugosłowiańskich spadochroniarzy. Znaczne ilości znajdowały się na wyposażeniu polskiego podziemia antykomunistycznego.
FRITZ X (Ruhrstahl SD 1400 X)
CO TO JEST: niemiecka bomba kierowana używana do zwalczania opancerzonych okrętów
DANE TECHNICZNE: waga ładunku 1400 kg, waga korpusu 320 kg, długość 3,3 metra
Fritz X była efektem pracy zespołu niemieckich naukowców pod wodzą inżyniera DLR (pol. Niemiecka Agencja Kosmiczna) Maxa Kramera. Prace nad bombą sterowaną rozpoczęto w 1939 roku. Częścią bojową bomby Fritz X była bomba PC 1400. Korpus pocisku był wypełniony amatolem T oraz trotylem w stosunku 40 : 60 lub 50 : 50. Pocisk zrzucano po wymierzeniu w cel za pomocą celownika. Początkowo bomba spadała po torze balistycznych, a następnie przy użyciu fal radiowych bombardier znajdujący się w samolocie korygował jej tor. Opracowano również wersję pocisku kierowanego za pomocą rozwijanych szpul, lecz nigdy nie została ona użyta w praktyce.
ZATOPIONE OKRĘTY
Bomby sterowane najczęściej kierowano przeciwko okrętom opancerzonym. Najbardziej znaną operacją, w której użyto pocisku Fritz X był przeprowadzony 9 września 1943 atak na włoskie pancerniki „Roma” oraz „Italia”. Wystarczyły dwa wystrzały, aby duma włoskiej marynarki wojennej zniknęła pod wodą. Bomby Frtiz X zostały użyte przeciwko krążownikowi USS Savannah. Podczas tego ataku Savannah stracił 197 członków załogi. Największą wadą pocisku Fritz X był sposób naprowadzania. Korekcji trajektorii bomby w końcowej fazie opadania wymagała wysokich kwalifikacji od operatora, co więcej, pocisku można było używać wyłącznie w dobrych warunkach atmosferycznych. Dlatego z czasem zaczęto pracować nad pociskami naprowadzanymi w odmienny sposób.
HAUNEBU
CO TO JEST: statki latające w kształcie dysku
DANE TECHNICZNE: średnica dysku wynosiła 8 metrów
Do dziś istnieją spekulacje o latających spodkach nazistów. Prace nad projektami latających dysków rozpoczęto w Niemczech już w latach 20. XX wieku. Celem Haunebu było zdobycie przewagi nad siłami wroga. Podobno z czasem miały zastąpić klasyczne myśliwce w niemieckich siłach powietrznych. Obecność „latających spodków” znana jest tylko z przekazów alianckich pilotów, nie istnieją inne źródła historyczne, które potwierdziłyby ich istnienie. Maszyny rzekomo były wyposażone w napęd antygrawitacyjny. Spekuluje się, że chodziło o użycie napędu jądrowego lub wodorowego.
REWOLUCYJNA MASZYNA
Haunebu miały być maszynami, jakich dotąd nigdy nie skonstruowano: mogły zatrzymywać się w powietrzu, osiągały zawrotne przyspieszenie oraz prędkość do 500 km/h. Niektórzy badacze są zdania, że Niemcy mogli wykorzystywać nieznanej dotąd zasady antygrawitacji. Nad projektem latających statków pracowali podobno
niemieccy eksperci Rudolf Schriever, Klaus Habermohl, Richard Miethe oraz włoski inżynier Giuseppe Belluzzo. Prace miały się odbywać w fabrykach Skody oraz w Górach Sowich. Według niepotwierdzonych źródeł w lutym 1945 roku skonstruowano prototyp, który w ciągu trzech minut wzbił się na wysokość 12 400 metrów i osiągnął prędkość 2000 km/h.
HORTEN HO 229 / MESSERSCHMITT ME 163 KOMET
CO TO JEST: para rewolucyjnych typów samolotów
DANE TECHNICZNE: Horten: rozpiętość 16,8 metra, długość 7,4 metra, maksymalna prędkość 965 km/h;
Messerschmitt: rozpiętość 9,3 metra, maksymalna prędkość 1125 km/h;
Oba samoloty należą do rewolucyjnych wynalazków niemieckiego lotnictwa. Horten był samolotem szturmowym, który był w stanie unieść 900 kg wyposażenia wojskowego. Wznosił się na wysokość 15 km oraz osiągał prędkość 985 km/h. Zaprojektowany przez braci Horten, po raz pierwszy wystartował w 1945 roku. Był pierwszym niemieckim samolotem wyposażonym w silniki odrzutowe. Zwolennikiem projektu był również sam Hermann Göring, ponieważ Horten był jedyną maszyną, która teoretycznie miała szansę sprostać wymaganiom ogłoszonego konkursu 3 × 1000 (na opracowanie samolotu, który miałby przewozić bombę o wadze 1000 kg przy prędkości 1000 km/h na dystansie 1000 km).
ZBYT SZYBKI MYŚLIWIEC
Messerschmitt Me 163 Komet był niemieckim myśliwcem przechwytującym o napędzie rakietowym. Osiągał prędkość do 1125 km/h, czyli prawie dwukrotnie więcej niż samoloty amerykańskie. Zawrotna prędkość Me 163 dawała pilotowi przewagę nad alianckimi myśliwcami, ale równocześnie utrudniała skuteczny ostrzał, ponieważ miał zaledwie 2,5 sekundy na ostrzał. Z tego powodu niewiele ataków kończyło się powodzeniem. W sumie wyprodukowano 400 sztuk Me 163, które w trakcie walk zestrzeliły zaledwie 9 samolotów wroga, przy stracie 14 własnych maszyn.
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
