Trzasnęło mnie jak obuchem. Jak to, pomyślałem, tyle płacić za wodę, kiedy można sobie nalać kranówki? Ewentualnie wyszperać trochę miedziaków, podreptać do sklepu i kupić wodę w butelce? Oburzyłem się, że przesada, skandal i upadek człowieczeństwa, ale pech chciał, że zaczęła mnie też zżerać ciekawość. Skąd ta cena? Dlaczego? O co chodzi?
Mówię "pech", bo nie o groszach tu mowa ani o kilku złotówkach. Za butelkę 750 ml norweskiej wody Svalbardi zapłaciłem bagatela 400 zł. Tak, tak, dobrze widzicie. Czte-ry-sta. To tyle, za ile kupiłbym 400 butelek wody z pierwszej lepszej sieciówki – albo i więcej. Albo tyle, za ile opłaciłbym kilka rachunków za wodę, czerpiąc z niej do woli, kąpiąc się, myjąc gary i – rzecz jasna – pijąc.
A zatem: o co chodzi? Producent mnoży argumenty przemawiające za taką, a nie inną ceną, ale koniec końców rzecz sprowadza się do tego, że a) woda Svalbardi jest pozyskiwana z gór lodowych, b) góry te są położone 1000 km od bieguna północnego, c) pozyskana tak woda może mieć nawet 4 tys. lat, d) nie miała w związku z tym styczności ze współczesnym człowiekiem.
Brzmi to, trzeba przyznać, pięknie. I tak też wygląda. Na zgrabnym filmiku, który przygotowano dla klientów (do obejrzenia pod artykułem), jak na dłoni widać, że trzeba się naprawdę namachać, żeby tę wodę pozyskać. Na filmiku załoga zapuszcza się statkiem w ostępy Arktyki i w pocie czoła, osaczona przez lód, wyławia jego wielkie bryły, które potem – już w stanie ciekłym – zamykane są w eleganckich butelkach. A te jeszcze trafiają do tuby, tak że całość, którą otrzymujemy, wygląda jak luksusowy alkohol. Producent nie kryje się zresztą ze swoimi ambicjami – mówi wprost, że "woda to nowe wino".
Ale na bok już góry lodowe, statki i biegun północny. Jak właściwie ta woda, na którą człowiek tak się wykosztował, smakuje?
Co lepsze: woda za 400 zł czy kranówka?
Biorę jeden łyk, drugi i… stwierdzam, że gdzieś już coś podobnego piłem, ale nie była to woda za 400 zł, tylko kranówka. Nie warszawska, bo ta – szybko konkluduję – jest smaczniejsza, ale jakaś woda gdzieś w Polsce, litrami i po taniości lejąca się z kranu.
Postanawiam zrobić szybki test. Trzy szklanki, a w nich: woda za 400 zł, woda ze sklepu, kosztująca 0,99 gr za 1,5 litra, i warszawska kranówka.
Nie mówiąc, która to która, daję do spróbowania żonie, a ta po mistrzowsku wszystko rozszyfrowuje i bez chwili zastanowienia wskazuje kranówkę jako najlepszą. Ale Svalbardi i w jej rankingu, i w moim jest tuż za nią.
Bo nie jest tak, że Svalbardi jest niedobra. Tego by jeszcze brakowało! Tyle wydać i nic z tego nie mieć, zero uciechy. Smak Svalbardi jest, owszem, charakterystyczny, czysty i lekki, a zyskuje jeszcze po schłodzeniu, jak gdyby rzeczywiście, jak na wodę z lodowca przystało, tym łatwiej było dotrzeć do jego esencji, im chłodniejszy klimat.
Nie w smaku więc rzecz, a w tym, że historia historią, góry górami, ale cena jest – nomen omen – wygórowana. Gdzie tam zresztą wygórowana, powiedzieć tyle to nie powiedzieć nic. Jest absurdalna i – w sytuacji, kiedy wciąż setki milionów ludzi na świecie nie mają dostępu do wody pitnej – budzi co najmniej moralny dyskomfort.
No to komu... herbaty?
I jest też inny problem, który uświadomił mi ekspert. Bo, po prawdzie, co ja tam wiem o wodzie. Może rzeczywiście woda z lodowca to nie tylko piękna, skrzętnie utkana narracja, luksusowa butelka, lecz piękno czyste, szczerozłote, woda najlepsza z najlepszych, deklasująca wszystkie kranówki świata, które pijemy, nieświadomi zupełnie, jak powinna smakować prawdziwa woda? Proszę więc o pomoc Pawła Cieślara, specjalistę w zakresie wymagań stawianych wodzie do picia, współautora bloga "Świat wody". Przesyłam mu parametry Svalbardi, żeby fachowym okiem spojrzał i wyjaśnił, co się tu dzieje.
No właśnie – szybko rzucił Paweł Cieślar, zerknąwszy na tych kilka cyferek, które mi absolutnie nic nie mówią. – Tego się spodziewałem... mineralizacja prawie żadna. Woda ultramiękka. Może dobra do parzenia herbaty, ale do picia niekoniecznie, ponieważ nie ma w zasadzie żadnych wartości, niestety, poza ceną oczywiście... – dodał.
Herbatę pijam raczej rzadko, więc co mi tam, nalałem sobie resztkę Svalbardi do szklanki i wypiłem duszkiem. Raz się żyje, a woda też, jak mówiłem, nie taka zła.
Ale i tak, uboższy o 400 zł, nie mogę pozbyć się poczucia, że oto dałem się nabić w butelkę.
Czytaj też: Górale tracą swoje majątki. Dramat na Podhalu
