Ciało zwierzęcia, datowane na około 37 tysięcy lat, zostało odnalezione w północno-wschodniej Syberii. Naukowcy podkreślają, że tak dobrze zachowane szczątki wymarłych ssaków z epoki późnego plejstocenu to ogromna rzadkość.
Po raz pierwszy w historii paleontologii udało się szczegółowo zbadać wygląd wymarłego ssaka, który nie ma odpowiednika we współczesnej faunie – zaznaczyli autorzy badania.
Młody drapieżnik zachował niemal całe przednie partie ciała, w tym głowę, kończyny, łapy i tułów. Fragmenty miednicy oraz kości udowe i piszczelowe znaleziono w lodowej skorupie niedaleko głównego znaleziska. Tak dobra kondycja szczątków to wyjątkowe wydarzenie, zważywszy na to, że zazwyczaj pozostałości prehistorycznych zwierząt są rozproszone i uszkodzone przez drapieżniki, padlinożerców czy procesy naturalne.
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Wgląd w fizjologię i adaptacje
Szczegółowe badania wykazały, że młode H. latidens różniło się znacząco od współczesnych lwów w podobnym wieku. Miało nietypową budowę pyska z dużymi ustami, małymi uszami oraz wyjątkowo masywną szyją. Jego kończyny przednie były wydłużone, a łapy stosunkowo szerokie, co mogło być adaptacją do życia w mroźnych warunkach. Ciekawostką jest brak opuszki nadgarstkowej – cechy, która prawdopodobnie pozwalała zwierzęciu lepiej poruszać się po śniegu.
Futro młodego osobnika było ciemnobrązowe, krótkie, gęste i miękkie, z dłuższymi włosami na grzbiecie i karku oraz charakterystycznymi kępkami sierści w kącikach pyska. Na pysku zachowały się również wibrysy, co pozwala wyobrazić sobie, jak wyglądało zwierzę za życia.
Nowe spojrzenie na zasięg gatunku
Odkrycie w Jakucji dostarcza dowodów na to, że H. latidens, wcześniej znany głównie z południowych części Eurazji, zamieszkiwał również północne regiony Azji podczas późnego plejstocenu.
Odkrycie zmumifikowanego H. latidens w Jakucji radykalnie poszerza naszą wiedzę o zasięgu występowania tego gatunku i potwierdza jego obecność w plejstoceńskiej Azji – zauważyli autorzy badania.
H. latidens był jedynym przedstawicielem swojego rodzaju, który zamieszkiwał Eurazję w tamtym czasie. Znaleziska z północnej Hiszpanii sugerują, że gatunek ten specjalizował się w polowaniu na duże zwierzęta, takie jak tury czy jelenie. Adaptacje do chłodnego klimatu wskazują, że drapieżnik doskonale radził sobie w trudnych warunkach zlodowaconego świata.
Kolejne kroki badawcze
Choć pierwsze analizy już teraz dostarczyły cennych informacji, naukowcy planują dalsze badania. Kolejny artykuł, nad którym pracuje zespół, ma skupić się na szczegółowym omówieniu anatomii młodego drapieżnika, co pozwoli jeszcze lepiej zrozumieć jego biologię i ekologiczne przystosowania.
Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie naukowym "Scientific Reports", a jego wyniki nie tylko wzbogacają wiedzę o H. latidens, ale również rzucają światło na życie w czasach późnego plejstocenu, kiedy zmiany klimatyczne radykalnie kształtowały świat fauny i flory.
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
