Agresja wobec ratowników medycznych staje się coraz bardziej zauważalnym problemem. Od kilku dni Polska żyje wydarzeniami z Siedlec. 62-letni ratownik medyczny zginął od ciosu nożem, zadanego przez pacjenta, któremu udzielał pomocy. Czy tragedii można było zapobiec? Michał Krzysiek, dyspozytor i ratownik medyczny, a także pielęgniarz z ośmioletnim doświadczeniem w zawodzie i pięcioletnim w zespołach ratownictwa medycznego, dzieli się swoimi przemyśleniami i codziennymi wyzwaniami, jakie napotyka w pracy.
Według Michała Krzyśka, bezpieczeństwo ratowników powinno być priorytetem. Praca w warunkach zagrożenia często wymaga podejmowania trudnych decyzji.
Najważniejsze jest nasze bezpieczeństwo. To podstawowa zasada. Jeżeli ktoś jest agresywny fizycznie, zagraża naszemu życiu i zdrowiu, należy wyjść z domu lub oddalić się z miejsca zdarzenia i wrócić do karetki. Wtedy wzywamy policję, która asystuje nam przy dalszych czynnościach. W przypadku agresji słownej staramy się załagodzić sytuację. Nie wiem czy samoobrona to dobry krok. Ja uważam, że lepiej odejść i wezwać policję. Nie zaogniać sprawy — mówi w rozmowie z o2.pl.
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Choć poważne przypadki agresji zdarzają się sporadycznie, ich skutki mogą być dramatyczne zarówno dla ratowników, jak i pacjentów, którzy czekają na pomoc.
Codzienność: między agresją słowną a profesjonalizmem
Zawód ratownika medycznego to nie tylko ciężka praca fizyczna, ale i wyzwanie psychiczne.
Sytuacje tak niebezpieczne jak w Siedlcach zdarzają się sporadycznie. Najczęściej spotykamy się z agresją słowną, wulgaryzmami, krzykami. Często pojawiają się pretensje. Agresja wynika ze spożycia alkoholu lub środków odurzających. Bardzo często to także wynik bezradności. Ludzie nie wiedzą co mają robić i oczekują, że zespół ratownictwa rozwiąże ich problemy zdrowotne. Wydaje im się też często, że karetka przyjechała za późno — tłumaczy Michał Krzysiek.
Praca w stresujących warunkach wymaga nie tylko opanowania, ale i wysokich kompetencji interpersonalnych. Mimo to, ratownicy często nie otrzymują wsparcia, które pozwoliłoby im skuteczniej radzić sobie z trudnościami.
Samoobrona – ostateczność czy konieczność?
Coraz częściej w debacie publicznej pojawia się postulat przeszkolenia ratowników z technik samoobrony. Michał Krzysiek zgadza się, że jest to krok w dobrą stronę, ale pod pewnymi warunkami.
Słyszę, że zapowiadają kursy dla ratowników, aczkolwiek uważam, że powinno to być zrobione dokładnie i przez osoby wykwalifikowane. W przypadku samoobrony zmieniłbym, że jest dobrym rozwiązaniem, ale pozostawić ją jako ostateczność, gdy jesteśmy atakowani fizycznie i nie mamy jak od razu oddalić się z miejsca występującego zagrożenia.
Brak wsparcia i taśmowe traktowanie pracy
Zdaniem Michała Krzyśka, problemem nie są jedynie zarobki, ale także sposób, w jaki organizowana jest praca ratowników.
Jedziemy do każdego zdarzenia, od lekkiego bólu głowy do najcięższych wypadków. Nie mamy zagwarantowanego np. wsparcia psychologa. Mam wrócić z wyjazdu, uzupełnić sprzęt, dokumentację i jechać dalej. To trochę taśmowe traktowanie pracy. Ochrona zdrowia jest traktowana w Polsce po macoszemu. Idziemy na ilość, a nie jakość. To duży błąd — mówi o2.pl.
Zawód ratownika medycznego to wyczerpująca misja, w której realne wsparcie i zmiany systemowe mogłyby poprawić nie tylko komfort pracy ratowników, ale i jakość pomocy świadczonej pacjentom.
Przeczytaj też: To nie żart. Tyle zebrał proboszcz z kolędy
Marcin Lewicki, Danuta Pałęga, dziennikarze o2.pl
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
