Strzyżaki jelenie - zagrożenia
Lipoptena cervi, zwany także strzyżakiem sarnim lub strzyżakiem jelenim, jest małym owadem, należącym do rzędu muchówek. Mimo że jest to owad, jego zachowanie i cykl życiowy są podobne do pcheł lub kleszczy, które są bardziej znane ze swoich pasożytniczych nawyków.
Strzyżaki jelenie preferują wilgotne środowiska leśne i najczęściej pasożytują na jeleniach, sarnach i łosiach, choć mogą osiedlać się również na ciałach innych ssaków; w tym ludzi.
Strzyżaki pojawiają się całymi chmarami w okolicach często uczęszczanych przez leśne zwierzęta. Trudno je usunąć z ubrania — są dość płaskie i mają haczykowate odnóża, którymi pomagają sobie utrzymać się na zaatakowanym miejscu.
Gdy znajdą się na sierści zwierzęcia, tracą skrzydła i piją krew żywiciela. Są unikalne wśród owadów, ponieważ pozostają na jednym gospodarzu przez cały okres dorosłości, co oznacza, że mogą spędzić na nim wiele miesięcy.
Człowiek nie jest ich docelową "ofiarą", ale i na nim strzyżaki jelenie często się osadzają.
Objawy po ukąszeniu strzyżaka jeleniego
Ukąszenia strzyżaka sarniego mogą powodować miejscowe podrażnienie, zaczerwienienie i swędzenie. Niektóre osoby mogą doświadczyć reakcji alergicznych. Choć rzadko, strzyżaki mogą przenosić patogeny i wywoływać choroby, takie jak borelioza, borelioza, bartonelloza i anaplazmoza.
Należy jednak zauważyć, że prawdopodobieństwo przeniesienia tych chorób przez strzyżaka jeleniego jest znacznie niższe niż w przypadku kleszczy.
Sposoby ochrony
Aby zminimalizować ryzyko ukąszenia przez strzyżaka jeleniego, zaleca się zakładanie jasnej i bardzo obcisłej odzieży zawsze wtedy, kiedy planujemy leśną wycieczkę. Można dodatkowo zastosować środki ochronne przed owadami w postaci repelentów (aerozole, opaski), nie dają one jednak gwarancji ich odstraszenia.
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
