Badania dotyczące demencji
Badania przeprowadzone przez zespoły naukowe z Uniwersytetu w Exeter i Uniwersytetu Maastricht potwierdzają, że już osoby 30-letnie mogą doświadczać pierwszych objawów demencji. Aby lepiej zrozumieć przyczyny tego stanu rzeczy, naukowcy podjęli się analizy szeregu czynników - genetycznych, środowiskowych oraz związanych ze stylem życia - wpływających na rozwój choroby.
Zobacz także: Czerwona flaga. Ostrzega o demencji
W badaniu, którego wyniki zostały opublikowane w czasopiśmie "JAMA Neurology" wzięło udział 350 tysięcy ochotników w wieku poniżej 65 lat. Naukowcy zidentyfikowali dzięki nim aż 15 kluczowych czynników, które znacząco przyczyniają się do rozwoju wczesnej demencji.
Czynniki ryzyka wczesnego rozwoju demencji
Do czynników ryzyka należą:
- palenie tytoniu,
- używanie alkoholu,
- samotność,
- cukrzyca,
- depresja,
- niedociśnienie ortostatyczne,
- niski status społeczno-ekonomiczny,
- niskie wykształcenie,
- niedobór witaminy D,
- uszkodzenie słuchu,
- niższa niż przeciętna siła uścisku dłoni,
- wysoki poziom białka C-reaktywnego (CRP),
- przebyty udar,
- choroby serca,
- gen apolipoproteiny E.
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Objawy demencji
Do objawów demencji należą:
- zmiany w zachowaniu (pobudzenie, agresja, depresja, lęk i apatia, wycofanie społeczne, nieadekwatność reakcji, impulsywność i inne zachowania, które nie występowały wcześniej),
- utrata pamięci,
- zmiany w zdolnościach ruchowych (np. trudności w podnoszeniu nóg), problemy z nawigacją w przestrzeni,
- trudności z koncentracją,
- trudności w wykonywaniu znanych codziennych zadań (np. dezorientacja w kwestii drobnej zmiany podczas zakupów),
- problemy z komunikacją (trudności w znajdowaniu odpowiednich słów, problemy z budowaniem zdań, niemożność "nadążenia" za interlokutorami),
- mylenie się co do czasu i miejsca,
- zmiany nastroju,
- trudności w planowaniu, organizowaniu i rozwiązywaniu problemów,
- nagła niezdarność, zaburzona świadomość przestrzenna i nieprawidłowa ocena odległości.
Kiedy objawy są trwałe i nie można ich przypisać innemu schorzeniu medycznemu lub psychicznemu, mogą zaalarmować właśnie o tej chorobie. To ważne, by tych objawów nie bagatelizować. Pacjenci, którzy nie są świadomi swojej choroby, często nie otrzymują odpowiedniej opieki i wsparcia. Brak diagnozy i leczenia może prowadzić do szybszego postępu choroby i zwiększać ryzyko powikłań, takich jak depresja czy izolacja społeczna.
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
