"Ciało trzeba sprzedawać za najwyższą stawkę". Najsławniejsze kurtyzany świata

W tym zestawieniu znajdziecie kobiety niebezpieczne, których równie mocno się bano, co je podziwiano. Kobiety piękne, których ciała służyły za wzór artystom i te, które braki urody nadrabiały szalonym charakterem i fantazją. Jedne umierały za kratami na syfilis, drugie wynoszono na ołtarze. Wszystkie łączy umiejętność wykorzystywania swojego wpływu na mężczyzn do osiągnięcia własnych celów.

Gdy jeździła bryczką przez Hyde Park, ludzie zatrzymywali się, by na nią popatrzeć. Styl ubierania się tej luksusowej prostytutki imitowały później wszystkie szanujące się angielskie damy. W 1920 roku umierała jako zamożna kobieta. Jej majątek szacowano na 2,7 tys. funtów, co w przeliczeniu według proporcji do ówczesnego PKB daje ponad 800 tys. dzisiejszych funtów.

*Jej życie w kolejnych 6 latach owiane jest legendą. *Rzekomo była zwiadowcą w armii generała Custera i uratowała życie dwóm innym generałom w walce z Indianami. Prasa zakochała się w jej mocno ubarwiającej fakty autobiografi i przezwała Calamity Jane.

Słowo calamity oznacza po angielsku plagę, nieszczęście i kataklizm. Jane była takim „chodzącym kataklizmem”. Przeklinała jak szewc, piła jak marynarz, a strzelała lepiej od większości mężczyzn. Usidlić ją zdołał dopiero „Dziki Bill” Hickock, z którym miała córkę. Gdy męża zabito przy pokerowym stole, dołączyła do cyrkowej trupy Buffalo Billa. O jej śmierci w 1903 roku doniósł czytelnikom „New York Times” a sama Jane przeszła do historii. 50 lat później w westernie "Calamity Jane" zagrała ją Doris Day.

Nie jest pewne czy to obcowanie z drobiem tak podnieciło następcę tronu Bizancjum. Justynian zabrał ją ze sobą na cesarski dwór. Gdy został cesarzem Justynianem I, ona została jego cesarzową. Gdy ciężko zachorował, przez pewien czas sprawowała faktyczne rządy. Zmarła około 548 roku, najpewniej na raka. Oboje z mężem zostali prawosławnymi świętymi.

Sada była jednym z siedmiorga dzieci państwa Abe. Zgwałcono ją, gdy była jeszcze nastolatką. Dramatyczne wydarzenia zmieniły ją psychicznie. Nie mogąc znieść jej zachowania, rodzice sprzedali ją do domu dla gejsz. Miała to być zemsta ojca za rzekomą rozwiązłość.

Brak wykształcenia i złapany syfilis zmusiły ją do życia na własny rachunek. Została legalną prostytutką w burdelu w Osace. Szybko wyleciała za okradanie klientów. W 1936 roku przeprowadziła się do Nagoi i znalazła pracę w knajpie. Właściciel, wspomniany Ishida, był strasznym kobieciarzem. Ich pierwsza randka trwała kilka dni. Jedli, pili i uprawiali seks.

Sada i Kichizo spotykali się na coraz ostrzejszych sesjach, a kobieta stała się niezwykle zazdrosna. Wielokrotnie groziła mu nożem i obcięciem penisa w przypadku zdrady. W czasie kolejnego spotkania udusiła go we śnie i wykastrowała zwłoki. Penisa zabrała ze sobą. Nim aresztowano ją 3 dni później, zdążyła pójść na zakupy i do kina. Cały czas miała przy sobie obcięty członek. Przed sądem tłumaczyła, że zabiła z miłości, "by żadna inna nie miała jej kochanka". Dostała 6 lat.

Przeżyła wojnę i zaczęła żyć sławą swojej zbrodni. Udzielała wywiadów, była aktorką w jednoosobowym teatrze, gdzie grała samą siebie. Po 1971 roku ślad po niej zaginął. Pięć lat później na ekrany kin wszedł bazujący na jej życiu kontrowersyjny film "Imperium zmysłów".

Koloru nie widać w rzeźbach. Dlatego nadal zachwyca słynny posąg Afrodyty z Knidos, do której Fryne pozowała Praksytelesowi. Jej podobizna przetrwała też wybuch Wezuwiusza i do dzisiaj można oglądać ją na jednym z fresków w Pompejach. Sypiała tylko z bogatymi (jak każda hetera - luksusowa prostytutka) i z własnej kiesy finansowała odbudowę murów obronnych dla Teb.

Przełomowym momentem w jej życiu było oskarżenie o bezbożność. Stanęła przed sądem. Gdy kwiecista mowa obronna nikogo nie wzruszyła, jej „prawnik” zerwał z niej ubranie i zapytał wprost: "jak można karać tak piękną kobietę". Przyznano mu rację, a motyw malarski „Fryne przed areopagiem” przeszedł do kanonu sztuki.

Wielokrotnie lądowała za kratami za długi i inne małe przestępstwa. Zawsze ratowały ją koneksje. Za którymś razem wyciągnął ją z więzienia zakochany w niej sędzia. Niestety w 1722 roku jej wybuchowy temperament zakończył dobrą passę z wymiarem sprawiedliwości. Wkurzona faktem, że jeden z jej klientów (John Finch, syn hrabiny WInchelsea) dał bilety do opery nie jej, a jej siostrze, dźgnęła go w pubie nożem. Odratowany Finch bronił jej przed sądem, niemniej dostała 12 miesięcy więzienia. Zmarła na syfilis po 9.

*Przeniosła się do Paryża i szybko wspięła się na szczyt zawodowej drabiny. *Sponsorzy dawali jej biżuterię, konie wyścigowe i domy. Ona dawała im seksualny show, jakiego w stolicy Francji nie widziano. A to już coś znaczy. Była mistrzynią w kreowaniu własnej postaci. Gdy na bal jechała karocą z żółtym wnętrzem, farbowała włosy na cytrynowy kolor. Innym razem przyszła z niebieskimi włosami, w niebieskiej sukni i z przefarbowanym na niebiesko psem. Potrafiła szokować, przychodząc w stroju Ewy. Gdy półnaga grała Amora w operetce, sala wypełniona była po brzegi. W kłopoty popadła, gdy wzgardziła młodszym od siebie kochankiem. Ten, próbując ją zastrzelić, ranił ciężko sam siebie.

Koła historii toczyły się w innym kierunku niżby tego chciała Cora. Po wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku Paryż był innym miastem. Erotyczne wybryki i hulaszcze życie przestały być tak wychwalane, arystokracja miała coraz mniejsze prawa. Jako ostatni rozstał się z Corą w 1874 kuzyn cesarza. Napoleon Józef Bonaparte napisał jej długi i wzruszający list, co nie zmieniło niestety sytuacji finansowej 39-letniej kurtyzany. Nim w 1886 roku zabił ją nowotwór, życie spędzała na upłynnianiu majątku, w czym mocno pomagało jej zamiłowanie do hazardu.

*Szybko zyskała sławę. *20-letnia Franco wymieniona została na początku katalogu najlepszych prostytutek Wenecji - "Catalogo de tutte le principal et più honorate cortigiane di Venetia". Podany był tam cennik, adres i informacja, że opłatę pobiera mamusia Veroniki.

W wolnym czasie pisała poezję, długie listy i zbierała teksty innych pisarzy. Korzystając ze sporych funduszy otworzyła dom dla ciężarnych prostytutek i matek z małymi dziećmi.

W 1575 roku musiała uciekać z Wenecji, gdy do miasta dotarła zaraza. Jej dom splądrowano. Po powrocie do miasta Veronica została oskarżona o czary przez Świętą Inkwizycję. Zarzut wycofano – pomogli wysoko postawieni sponsorzy. Choć jej ostateczny los nie jest znany, uważa się, że zmarła w biedzie. Jej historię opowiedziano m.in. w filmie "Uczciwa kurtyzana" z 1998 roku. W rolę Veronki wcieliła się Catherine McCormack.

Pewne jest, że była wyzwoloną, piękną i piekielnie inteligentną kobietą. Była wolna od więzów małżeńskich i żyła niemal na równi z mężczyznami. Była wykształcona lepiej niż niejeden z nich. Dostarczała im rozrywek nie tylko cielesnych, ale i intelektualnych. Mogąc wpływać na najważniejszych ateńskich przywódców, decydowała w jakimś stopniu o funkcjonowaniu Aten.

To rzekomo dla niej Perykles poprowadził ateńczyków na wojnę z Samos. W owych latach Ateny walczyły z rodzinnym Miletem Aspazji o jońskie miasto Priene. Ateńczycy zwyciężyli, ale straty były olbrzymie. Arystofanes oskarżył ją o przyczynienie się do Wojny Peloponeskiej. Sporo w tym przesady. Niemniej do zaognienia konfliktu między Atenami a Spartą nie potrzeba było wiele. W tym przypadku miało pójść o uprowadzenie prostytutek z domu Aspazji. Porywaczami byli Megaryjczycy. Za karę Perykles zerwał stosunki handlowe Aten z Megarą.

Wreszcie widziano w Aspazji podburzycielkę kobiet. Faktem jest, że kochankowie przyprowadzali do jej domu własne żony, by mogły posłuchać, o czym i jak z nią rozmawiają. Po śmierci Peryklesa (zaraza) żyła z Lizyklesem, ateńskim dowódcą i przywódcą demokratycznym. Dzięki jej wpływom stał się on pierwszą osobą w Atenach. Niestety zginął w walce, a Aspazja znów została sama. Jej historia urywa się, choć historycy sądzą, że zmarła około roku 400 p.n.e.

Opiekę nad 17-letnią już Nell przejął George Villiers, drugi książę Buckingham. Miał pomysł, by dziewczyna została nową kochanką króla, bo ówczesną (do tego własną kuzynkę) chciał pchnąć nieco wyżej na dworskiej drabinie. Nell chciała jednak 500 funtów na rok, stanowczo za dużo.

Villiers zagrał na ambicji nastolatki. Podsunął królowi inną, równie ładną aktorkę z konkurencyjnego teatru. Tego dnia, gdy Moll Davis miała trafić do sypialni Karola II, Nell podsunęła jej środki na rozwolnienie. Spotkanie okazało się niezbyt owocne a droga Nell Gwyn do serca i portfela monarchy była ponownie otwarta.

Z ich pierwszego wspólnego wieczoru została piękna anegdota. Ponoć po kolacji w drogiej restauracji król nie miał przy sobie pieniędzy, a rachunek musiała pokryć przyszła kochanka. Nell miała wówczas zażartować, że nigdy jeszcze nie była w tak ubogim towarzystwie. Słowa przeszły do historii, podobnie jak wspólne lata kochanki z królem. Urodziła mu dwóch synów i zabezpieczyła dla nich szlacheckie tytuły i majątek. Przeżyła Karola II o 3 lata, zabił ją syfilis. Jej historię opowiedziano w kilku filmach.

Miała do dyspozycji 1,5 tys. okrętów i 60 tys. piratów. Gdy chciała, pod bronią miała dwa razy więcej ludzi. Miała praktycznie kontrolę nad południowymi wodami Chin. Walczył z nią cesarski dwór, Brytyjczycy i Portugalczycy. Gdy piraci gwałcili kobiety w rabowanych miastach, śmiercią karała kapitanów w swojej flocie. Kradzież tak, przemoc wobec kobiet nie.

Gdy ktoś próbował uciec z jej statków, tracił uszy. Po kilku latach za „zakończenie działalności” wynegocjowała z dworem w Pekinie wolność dla siebie i wszystkich swoich ludzi. Dożyła 69 lat jako właścicielka kasyna. Zbudowała je za łupy, bo po amnestii ich nie oddała.