#niezwykłeportretykobiet Samobójczy geniusz

"Dla człowieka siedzącego pod szklanym kloszem, znieczulonego na wszystko, zatrzymanego w rozwoju jak embrion w spirytusie, całe życie jest jednym wielkim złym snem" - to zdanie pochodzące z autobiograficznej powieści "Szklany klosz" stanowi trafne podsumowanie stosunku Sylvii Plath do jej własnego życia.

Pragnienie śmierci towarzyszyło amerykańskiej poetce od wczesnych lat życia. Pierwszą próbę samobójcza podjęła w wieku 21 lat, kiedy to wczołgała się pod własny dom i zażyła tabletki nasenne swojej matki. Cudem przeżyła leżąc w tunelu przez 3 dni, zanim ją znaleziono. Spędziła potem pół roku w zakładzie psychiatrycznym, "leczona" elektrowstrząsami i terapią insulinową. Choć wydawało się, że Sylvii udało się wyjść z depresji, choroba powróciła kilka lat później ze zdwojoną siłą.

*Ojciec Sylvii, Otto Plath zmarł, kiedy miała ona zaledwie 8 lat. *Śmierć ukochanego taty była dla niej traumą, z której nie mogła otrząsnąć się do końca życia. W swojej twórczości sugerowała, że koniec życia jej ojca był jednocześnie ostatecznym końcem jej szczęścia. Po śmierci ojca Sylvia Plath straciła wiarę w Boga i pozostała obojętna wobec religii do samego końca.

Figura ojca wielokrotnie powracała w wierszach Sylvii razem z kwestią jego austriackiego pochodzenia. Poetka obsesyjnie powracała do tematyki holokaustu, uważając, że jako osoba powiązana z narodem, z którego pochodził Hitler, była poniekąd obciążona odpowiedzialnością za zagładę Żydów. W wierszu "Tatuś" pojawiają się nie tylko bezpośrednie zwroty do ojca porównywanego do faszysty, ale również wtręty w języku niemieckim oraz liczne nawiązania do obozów koncentracyjnych.