Jamajczyk brał udział w konkursie skoku w dal. Podczas jednej z prób odbił się na tyle nieszczęśliwie, że w locie stracił kontrolę nad swoim ciałem i zaczął lecieć do piasku głową... w dół. Zawodnik miał dużo szczęścia, że nie doznał poważnej kontuzji.
Eksperci zastanawiali się, co mogło być przyczyną tak dziwnej sytuacji.
Możliwości są dwie. Jamajczyk Carey McLeod mógł wdepnąć w nią na tyle nieszczęśliwie, że stracił stabilizację przy odbiciu, a to przełożyło się na niekontrolowany lot. Mówiąc prościej, to było jak wdepnięcie w gó*** tyle, że przy bardzo dużej prędkości. Stopa się poślizgnęła i nieszczęście gotowe. Podobny efekt obserwowalibyśmy, gdyby skok został oddany z pochylonej krawędzi belki. Wszystko to sprawia, że stopa przy wybiciu traci stabilność - tłumaczy wybitny polski lekkoatleta, Jacek Wszoła.
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Choć akurat on specjalizował się w skoku wzwyż, to doskonale orientuje się także w kwestiach skoku w dal.
Deska, z której odbijają się skoczkowie mogła mieć pasek tzw. "plasteliny", czyli miękki pas wyznaczający granicę rozbiegu. Kiedyś było to używane do rozstrzygania, czy skok został oddany z regulaminowej strefy. Dziś - przy elektronicznym pomiarze - już nie ma zastosowania, ale zdarza się, że wciąż jest używany. Jest też druga opcja, która wskazywałaby, że Jamajczyk przekroczył belkę tak wyraźnie, że odbił się z jej pochylonej krawędzi - dodaje Wszoła.
Na domiar złego trafiło na jednego z najszybszych skoczków z dal, który w sprincie na 100 metrów uzyskuje czasy zbliżone do 10.30 sekundy. Przy takiej prędkości i sile nacisku stopy na niestabilną masę około 600 kilogramów, o poślizgnięcie się nie jest trudno.
Dobrze, że zawodnikowi nic się nie stało, a my dziś możemy jedynie z uśmiechem mówić, że najprawdopodobniej był to najdalszy skok na główkę w historii sportu. Działacze powinni się jednak zastanowić, czy nie powinno się zmienić konstrukcji belki - dodaje Wszoła.
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
